Onderstaand een gedicht van Bernke dat (met nog vijf van haar gedichten) al eerder in het jaarboek van het NLse literaire tijdschrift De Revisor verscheen. En dat ik wel toepasselijk vond met al die kou nu :-)
*
ik kon voor het eerst de stad niet meer aankijken
het was avond en kou drukte schouders naar de grond
een man liet op een afstand waar je niets van zeggen kon
zijn handen over mijn lichaam gaan
de mensen moesten naast de stoep lopen
ze hadden gezichten waar de wind in was geveegd
de geur van platgetreden straten
gepofte kastanjes, uitlaatgas
gestapeld in mijn neus
er is nog heel veel liefde in de warenhuizen
warme lucht door roosters omhoog geblazen
een opwaaiende jas, een openslaande deur
ik ben zes en sta met een plaatje genaaid in mijn zwempak
te treuzelen aan de kant
en denk: warmte komt met vlagen
ik vraag me af wat ik precies verloren ben
waarom ik steeds achterom kijk
goed vermomde tic
iets dat ik ook wel bij mezelf zoeken mag
want ik dacht: korte rokjes
dat pakt zo lekker licht
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten