Dus zo ziet een vijf-jarige haar omgeving..

Judith ziet onze Canon op tafel liggen. "Mag ik foto's maken?" Nieuwsgierig naar wat ze dan wel niet wil fotograferen, stem ik toe. Ik hang het hengsel om haar nek, druk haar op het hart dat ze het fototoestel met haar linkerhand ondersteunt (want: zwaar), en laat haar met haar rechterwijsvinger voelen waar het knopje zit. In haar sas met het nieuwe speeltje loopt ze van me weg. Op zoek naar vast te leggen.. eh.. stillevens..? Ik sla haar van een afstandje gade en zie haar, al turend door het kleine raampje, even worstelen met het gewicht van het toestel. Vol vertrouwen in een goede (en creatieve) afloop (houd ik mezelf voor), richt ik mijn aandacht weer op iets anders. Een kwartier later laat Judith me haar 'oogst' zien. De onderwerpen die ze heeft gefotografeerd, geven een mooi beeld van wat ze blijkbaar interessant vind. Leuk om onze woonkamer eens door haar ogen te zien. Van mij mag ze vaker fotograferen :-)

Zomerse Playmobile-poppetjes uit de 'strand-scene' die ze die ochtend had opgezet (ter gelegenheid van de aankoop [van haar eigen zakgeld] van twee nieuwe zeemeermin-barbies).

Detail van de jurk die ik op dat moment aanhad.

Broertje Nathan.

De nieuw gekochte zeemeermin-barbies (met huisdier-inktvis).

Eh... de achterkant van Ken..?

Een in de boekenkast verzeild geraakt speeldgoed-helicoptertje (how did that get there?)

Pop

De bloemen op tafel.